
ใช้ชีวิตอยู่อเมริกามาเป็นเวลาอันยาวนาน ตั้งแต่เป็นเด็กสาวเอ๊าะๆ จาจะเข้าวัยไม้ใกล้ฝั่ง (ฮ่าๆๆ แหม พูดเหมือนแก๊ แก่ เลย) ตอนมาแรกๆ นั้นไม่คิดว่าตัวเองจะอยู่ได้นานขนาดนี้ เพราะว่าคุณเคยกับชีวิตที่เมืองไทย และตอนที่อยู่ไทยนั้น ค่อนชีวิตก็อยู่ที่ กทม. ซึ่งเป็นเมืองที่แออัด ยัดเยียดมาก จำได้ตอนที่มาถึงอเมริกาวันแรกนั้น เมืองที่มาเป็นเป็นเมืองเล็กๆ และผู้คนต่างก็เป็นมิตรและใจดีทั้งนั้นเลย ซึ่งต่างจากเมืองหลวงของไทยเป็นอย่างยิ่ง
ตอนมาถึงช่วงแรกๆ นั้น ยังติดชีวิตชาวกรุงอยู่มาก แต่พอเวลาผ่านไปๆ นานปีเข้า เรากลับชอบวิถีชีวิตที่นี่ และเมื่อไดก็ตามที่ได้กลับไทย และได้สัญจรไปมาใน กทม. เราก็มักจะประหลาดใจกับตัวเองเสมอ ถามตัวเองตลอดว่า นี่ชั้นอยูที่นี่ได้งัยเนี่ย ตั้งค่อนชีวิต…มา ณ ตอนนี้ ยังรักและ ชอบ กทม. อยู่นะ แต่ถ้าถามว่าจะให้กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมจะไปใหม คำตอบก็คือ คงไม่แล้วหล่ะ ถ้าหากว่าต้องกลับไปอยู่ไทย คงอยู่ กทม. ไม่ได้ แต่จะขอไปอยู่ต่างจังหวัด ที่สงบๆ ผู้คนไม่พลุกพล่าน ทำทำสวนผักกินตามประสาคนแก่ (อิอิ)


จะว่าไปแล้ววันๆ ชีวิตก็ไม่มีอะไรมาก กินๆ เล่นๆ เที่ยวๆ (เหมือนชีวิตมันไรสาระเลยเนาะ ฮ่าๆ) แต่จริงๆ แล้วเวลทำงานก็มีจ้า แต่เราจะไม่เอาเรื่องเครยดๆ แบบนั้น มาโพสดีกว่าเนาะ เอาอะไรๆ ที่ดูแล้วมีความสุขมาพูดกันดีกว่า เพื่อว่าคนอ่านจะได่รู้สึกดีๆ เวลาอ่านเนอะ
